Week 3: Umphang weeshuis

Dag lieve allemaal,

Tijd voor mijn derde reisverslagje, morgen ben ik al weer 3 weken van huis. De tijd vliegt!

Zondag was voor ons een chilldagje, aangezien ik, Esther, Ellie en Kati die avond om half 8 een lange busreis tegemoet gingen naar Umphang. De hele dag heb ik lekker rustig aan gedaan: boek gelezen, de Lonely Planet bekeken en mijn tas ingepakt. Na het eten werden we opgehaald met een pick up, waarna we naar het busstation gebracht werden. Ruim 1,5 uur moesten we wachten voordat de bus kwam. Ik ging naast Esther zitten, blij toe! De buschauffeur wist namelijk niet wat rustig rijden was, dus hij scheurde flink door de bochten en over de hobbelige wegen. Dit maakte dat meerdere Aziaten aan het kotsen waren (niets gewend..)! Je kan je voorstellen dat het dus niet erg fris rook in de bus. Om 4 uur 's nachts kwamen we in Mae Sot aan. Daar stapten we in een kleiner, open busje. Toen we eenmaal begonnen te rijden was ik ineens heel erg blij met mijn lange broek, vans, shirtje, vestje, jas en sjaal. Wat was het koud!! Zelfs nadat we dekens hadden gekregen van de chauffeur, was het nog steeds bibberen geblazen. Jullie kunnen het je vast niet voorstellen!;)  4,5 uur lang reden we via allerlei zigzag weggetjes door de jungle, waarna we uiteindelijk rond half 10 aankwamen in het Umphang Trekking Guest House: ons verblijf voor de komende week. De kamers waren voor Aziatische begrippen prachtig, Esther en ik deelde er een. 's Ochtends moest iedereen een beetje bij komen van de lange reis en ik moest ff op skype met Bjorn onze Myanmar plannen bespreken aangezien een visum voor Myanmar regelen in Hanoi nog niet zo gemakkelijk bleek te zijn.. Na de lunch mochten Ellie, Esther, Kati en ik mee met de groep die de Elephant week deden. Je kan het dus wel raden: we gingen naar de olifanten. Eerst moest er voedsel voor de olifanten gehakt worden wat we daarna zelf aan de twee olifanten mochten voeren. Mooie beesten en wat een prachtige natuur! 's Avonds hebben we na het eten een drankje gedaan in het gezellige, knusse dorpje Umphang. 

Dinsdag was de dag dat we eindelijk naar het weeshuis zouden gaan. We werden opgewacht door de 20-jarige Wat, de zoon van de directrice van het weeshuis. Hij sprak goed Engels en gaf ons een rondleiding door het weeshuis. Er waren op dit moment 10 kinderen. Het weeshuis was erg eenvoudig, maar zag er ok uit. De kinderen zagen er gelukkig uit. Ze waren stenen aan het sjouwen waar binnenkort een nieuw klaslokaal van zou worden gemakt. Een voor een stelden ze aan ons voor in het 'Engels'. We stelden voor om een spelletje te spelen om de sfeer wat losser te laten komen. We speelden Uno, een kaartspelletje en dat leverde lachende gezichten op. Na de lunch was het tijd om naar de rivier te gaan om daar met hen te zwemmen. Het water was koud, maar heel erg schoon. Wederom zag je de kinderen echt genieten. Ze kwamen steeds meer los en gingen ook echt met ons spelen. Daana was het tijd om terug te gaan naar ons guest house, waar ik die avond mijn eerste boek uitgelezen heb. Voldaan keek ik terug op mijn eerste dag in het weeshuis!

Woensdag werd ik wakker en het eerste wat ik zag was een kakkerlak.. Welkom in Thailand! Gelukkig zat ie aan de buitenkant van mijn klamboe wat maakte dat ik heel rustig reageerde. Ik raak er al aan gewend!:p Vandaag zouden we weederom naar het weeshuis gaan, maar deze keer werden we niet gebracht, maar moesten we zelf met de bus erheen.  Vol goede moed vertrokken we naar de bushalte en toen er naar lange tijd een bus voorbij kwam stapte we vol vertrouwen in. Er zat een monnik die tegen ons in het Engels begon te praten, gezellig! De busreis duurde en duurde maar en op een gegeven moment had ik door dat dit toch echt een andere weg was als die we de dag ervoor hadden afgelegd. Wat bleek, we zaten in de bus richting de grens van Myanmar.. We konden er niet meteen uit, want we zaten  midden in de jungle en daar waren geen bushaltes. Na 1,5 rijden konden we eindelijk ergens gedropt worden, waar we vervolgens weer bijna een uur moesten wachten op de bus terug. Daar ging onze dag in het weeshuis.. Wat veel goedmaakte was dat we die avond weer met de Elephant groep meemochten. Zij gingen kamperen in de bergen en daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen. Met de pickups werden we gedropt in de jungle, vanaf hier moesten we lopen over kleine paadjes, steeds verder omhoog en soms erg stijl. Het was best vermoeiend, maar het uitzicht dat je er steeds voor terug kreeg was adembenemend. Na 45 minuten geklauterd te hebben kwamen we op de plek waar we de nacht zouden doorbrengen in tenten. De zon begon al langzaam onder te gaan, dus Esther en ik klommen snel nog naar de allerhoogste top om de view vanaf daar te zien. Wow, echt prachtig! Toen was het tijd om wat te eten. Thun (Thaise man van de guest house) maakte pancakes en kipspiesjes op het kampvuur. Het was een gezellige, sfeervolle avond rondom het kampvuur. 

Donderdag moesten we al om 6:00 opstaan, we mochten namelijk naar een Karen tribe village waar veel van de kinderen uit het weeshuis vandaan kwamen. In dit dorpje was er vandaag een feestelijke ceremonie ter ere van de opening van een medisch centrum. Er werd gezongen, gedanst en gespeecht in Thai en Karen. We hadden weer veel bekijks en ook de kinderen waren constant enthousiast naar ons aan het zwaaien. Voor ik het wist was ik met ze aan het dansen. Na de lunch kregen we een rondleiding door het dorp, wat groter was dan ik eerst dacht. De kinderen lieten me niet meer los, constant wilden ze mijn hand vast houden terwijl we door het dorp liepen. Een jochie vond het wel stoer om mijn rugzak te gaan dragen, wat een schatje! Ik kreeg constant van alle kinderen bloemen in mijn handen gedrukt, de lachende gezichten waren zo mooi om te zien. Het was echt een hele bijzondere dag!

Vrijdag was al weer onze laatste dag in het weeshuis. Toen we daar aankwamen stelde Wat meteen voor om naar een Karen wedding te gaan. Dat wilden wij wel meemaken! Dus we gingen weer op de ' Star wars tractor' (zie foto) op weg naar de bruiloft. Er waren erg veel mensen, allemaal Thai/Karen. Eerst kregen we te eten, Karen local food (lees: botten, vet en erg pittig..) en zaten we om half 12 's ochtends al aan de wijn. Nadat we een donatie voor het bruidspaar in een envelop hadden gedaan, gingen we het huis binnen waar het bruidspaar zich bevond We kregen een touwtje en stonden in een rij voor het bruidspaar. Als je aan de beurt was moest je de envelop in de handen van het bruidspaar leggen, vervolgens knoopte je het touwtje zowel aan de bruidegom als aan de bruid. Zij trokken vervolgens het touwtje weer los. Als alle gasten dit gedaan hadden, was de ceremonie voorbij. Dat is nog eens anders trouwen! Nadat ik geweest was ging ik op de rand van het huisje zitten. We hadden weer veel bekijks en ook de jongemannen hadden ons in de gaten. Voor ik het wist kreeg ik een fles wijn aangeboden van een jongen, terwijl de tafel vol met mannen zaten te kijken en te lachen. Na de bruiloft gingen we nog even naar Wat's huis. Het huis was erg groot, maar de inrichting was zeer eenvoudig. We kregen nog limonade en toen was het tijd om afscheid te nemen van Wat. Het was een geweldige ervaring om mee te maken. De gastvrijheid was oneindig. Ook de liefde voor kinderen in het weeshuis was erg voelbaar, ze fungeerden daar gewoon als een grote familie. Erg mooi om te zien! De verwachtingen die ik van te voren had, zijn niet helemaal uit gekomen. Ik had verwacht dat we meer direct zouden doen voor het weeshuis. Dat was niet zozeer het geval. We hebben vooral gekeken en een indruk gekregen van wat vrijwilligers daar zouden kunnen gaan doen. Wel was het heel erg mooi om voor een aantal dagen het gevoel te hebben deel te zijn van de familie daar. En de lachende gezichten van de kinderen waren natuurlijk onbetaalbaar! Die avond hebben we met de Elephant groep spelletjes gedaan: who's the man en wie ben ik. Het was een gezellige, laatste avond in Umphang!

Zaterdag was het dus tijd om Umphang weer te verlaten. Toen we gingen had Thun nog een boodschap voor ons: 'Marry the one you love!' Gaan we doen Thun!;) Niet wetende dat we hem een uur later weer zouden zien, want onze auto had het begeven in de bergen.. Na 45 minuten wachten kwam hij ons redden en werden we in een andere auto naar Mae Sot gebracht. Ook deze chauffeur kon er wat van, hij reed rechts terwijl men in Thailand toch echt links rijdt en had de vaart er flink in zitten. Eenmaal in Mae Sot hebben we snel even KFC kunnen eten waarna we de bus ingingen terug naar Singburi. Om 2 uur 's nachts kwamen we in Singburi aan, we werden letterlijk naast de snelweg gedropt. En nu..!? We haden allemaal geen idee.. We regelden een lift naar Singburi busstation en belden Phil (de coordinator van Green Way). Blijkbaar had iemand ons moeten vertellen dat we naar het tankstation verderop hadden moeten lopen, maar goed we werden nu dan opgehaald bij het busstation. Om 4:30 lag ik uiteindelijk in mijn bedje in Twin House. 

Vandaag is weer een lekker chill dagje. Ik heb al een heerlijke Thaise massage gehad van een uur, voor slechts 2,50 euro. Genieten! Morgen gaan Esther en ik beginnen aan het Engels lesgeven aan kinderen. Ik ben benieuwd, ik heb er zin in!

Dag lieve allemaal! Liefs vanuit het warme zonnige Thailand!